Serial Hearts: six variations on life (2012)

Serial Hearts: six variations on life

The six pieces of this new exhibition by Marco Angelini are dominated by the image of the heart.

The heart, playing the starring role in each and every painting, stands out from an aseptic background made up of

Serial Hearts: six variations on life

The six pieces of this new exhibition by Marco Angelini are dominated by the image of the heart.

The heart, playing the starring role in each and every painting, stands out from an aseptic background made up of amorphous figures – in a series – that vaguely recall embryos, as if forming a sort of a code, a flow, or rain, of repeated symbols that the heart iterates in itself, for some secret relationship we can only forebode.

But the actual recurring element in this collection - made up of six kindred pieces that through the repetition regenerate in a spiral-like, organic loop – is the fundamental call for seriality, a feature which is typical of Pop Art, in an expressive form that does not pursue a much-travelled road, but a personal aesthetic path.

On the canvas, the heart surfaces and stratifies in symbiosis with a different matter, even though never coinciding neatly: the colour – the shape – always spreads beyond the matter, towards that “amorphous” background. An excess of margins and matter that – balanced -  creates a contact area on the many figurative and expressive stratifications that are internal to the oeuvre’s metabolism.

These works depict six variations on a theme: life. A theme that immediately leads to a first and crucial paradox, the one that the same life – as a free expression of oneself and of pure spontaneity – incarnates in the relationship with its other, the social dimension: the world's constraining grid of rules, obstacles, limitations, borders.

According to Theodor L. W. Adorno’s “Aesthetic Theory”, the nature of art is such that in being a part of the world, it is at the same time its other too; it is paradoxically internal and external at once. By virtue of this, art only bears the task of telling the contradictions of the world: keeping silent about them, and therefore showing them. -

Art – a living paradox – shall allow that repressed element that is life to break into the “mature” language of the world, doing this through a language that is different, infant – that literally does not talk, but shows.

And just like that, art – in the dialogue that it necessarily establishes with its other, the world – can restore visibility and attention to what the world itself enmeshes, avoids, fears and censors with systematic violence: life.

Emanuele Ciccarelli

Translation: Elfi Magrini

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cuori seriali: sei variazioni sul tema della vita

Le sei opere di questa nuova mostra di Marco Angelini sono dominate dalla figura del cuore.

Il cuore, protagonista di ciascuna tela, emerge da un fondale asettico dominato da informi figure - in serie - dalla vaga sembianza di embrioni, quasi a formare un codice, un flusso o una pioggia di simboli ripetuti e che il cuore stesso, per qualche segreto rapporto che ci vien fatto solo presentire, in sé ripete.

Il vero elemento costante di questa collezione, costituita per l’appunto da una serie di sei opere gemelle che ripetendosi si rigenerano in un “loop” organico e spiraliforme, è il fondamentale richiamo alla serialità, figura retorica familiare alla pop-art, in una forma espressiva che tuttavia non cerca approdi precostituiti ma un personale itinerario estetico.

Sulle tele il cuore emerge e si stratifica in simbiosi con una diversa materia, senza tuttavia mai coincidervi del tutto: così il colore - la forma - sconfina sempre rispetto alla materia, sconfina verso quel fondale “informe”.

Un’eccedenza di margini e materie che va a creare - in equilibrio - uno spazio di contatto sulla molteplicità di stratificazioni figurative ed espressive interne al metabolismo dell’opera.

Sono Opere osservabili come sei variazioni sul tema della vita.

Un tema che immediatamente apre ad un primo e decisivo paradosso, quello che la vita stessa - intesa come libera espressione di sé e pura spontaneità - incarna nel rapporto con il suo altro, vale a dire la dimensione sociale, il mondo: reticolo costringente di norme, impedimenti, restrizioni, confini.

Secondo la Teoria Estetica di Theodor L. W. Adorno, la natura dell’arte è tale che essa nell’essere parte del mondo è anche, al contempo, totalmente altra rispetto ad esso, paradossalmente interna ed esterna nello stesso istante. In virtù di ciò ad essa soltanto spetta la funzione di dire - tacendole, ovvero mostrandole – le contraddizioni del mondo.

L’arte – paradosso vivente – ha dunque proprio il compito di far irrompere all’interno della lingua “adulta” del mondo proprio quell’elemento rimosso che è la vita, attraverso una lingua altra, una lingua infante – ovvero letteralmente che-non-parla – ma mostra.

È proprio così che l’arte - nel dialogo ch’essa necessariamente intreccia con quel suo altro-da-sé, il mondo - può ridonare visibilità e attenzione a ciò che proprio il mondo con sistematica violenza irretisce, fugge, teme e censura: la vita.

Emanuele Ciccarelli

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Seryjne serca: sześć wariacji na temat życia

Sześć prac włączonych do nowej wystawy Marco Angeliniego zdominowanych zostało przez figurę serca.

Serce, bohater każdego z płócien, wyłania się z ascetycznego tła, które tworzą bezkształtne figury układające się w serie, nieco podobne do embrionów i zdające się tworzyć jakiś kod, strumień albo deszcz powtarzających się symboli. Serce – powiązane z nimi w tajemniczy sposób, który jedynie przeczuwamy – powtarza je w sobie.

Prawdziwym stałym elementem tej kolekcji, złożonej z serii sześciu bliźniaczych prac, które powtarzając się, tworzą siebie nawzajem niczym organiczny „loop” o spiralnym kształcie, jest fundamentalne wezwanie do sterylności, figura retoryczna zaczerpnięta z pop-artu, której forma ekspresji szuka nie tyle bezpiecznej, znajomej przystani, ile indywidualnej drogi artystycznej.  

Serce wyłania się z płócien i rozwarstwia się w symbiozie z inną materią, nigdy jednak całkowicie się z nią nie spaja: w ten sposób kolor – forma – przekracza granicę materii i przybliża się do „bezkształtnego” tła.

Nadmiar marginesów i materii ma stworzyć – przy zachowaniu równowagi – przestrzeń kontaktu wśród mnogości warstw figuratywnych i ekspresywnych wpisanych w metabolizm dzieła.

To Dzieła, które ogląda się niczym sześć wariacji na temat życia.

Podjęty temat natychmiast otwiera nas na pierwszy, decydujący paradoks, na paradoks samego życia – pojmowanego jako swobodne wyrażanie siebie i czysta spontaniczność – ucieleśnia się w kontakcie ze swoim innym, czyli w wymiarze społecznym, w kontakcie ze światem: siecią wiążących norm, przeszkód, restrykcji i granic.

Według Teorii estetycznej Theodora L. Adorno natura sztuki pozwala jej być częścią świata, a jednocześnie zupełnie się od niego różnić, paradoksalnie sztuka jest zatem zarówno wewnętrzna, jak i zewnętrzna. Dzięki tej zależności tylko jej przypada funkcja mówienia – milcząc, a więc pokazując – o sprzecznościach świata. Sztuka – żyjący paradoks – ma za zadanie wtargnąć do wnętrza „dorosłego” języka świata i przywrócić mu usunięty element, czyli życie, za pomocą innego języka, języka dziecięcego, a zatem dosłownie tego, który-nie-mówi, lecz pokazuje.

Taka właśnie jest sztuka – w dialogu, który nawiązuje ze swoim innym Ja, ze światem – może przywrócić widzialność i uwagę temu, co świat swoją systematyczną przemocą sidli, przed czym ucieka, czego się boi i co cenzuruje – życiu.

Emanuele Ciccarelli

Tłumaczenie: Katarzyna Foremniak